„Sztuka nie jest czymś w rodzaju luksusowego dodatku do życia, lecz jest nieodzownym warunkiem wszelkiego godnego bycia człowiekiem, czymś co czyni z niego pełną istotę i nadaje ludzkiej cywilizacji sens.” – Rudolf Steiner
W pedagogice waldorfskiej wszystkie dziedziny sztuki spełniają rolę wychowawczą: sztuka słowa, teatr, muzyka – gra na instrumentach, śpiew; plastyka – malarstwo, grafika, rzeźba, rzemiosła artystyczne. Sztuka działa na całego człowieka na jego zdrowie fizyczne i psychiczne. Współczesne badania z psychologi ekspresji tego dowodzą na poziomie wiedzy akademickiej. W dziedzinie plastyki w pedagogice waldorfskiej wychodzi się z założenia, że malarstwem działa się na całego człowieka przez sferę uczuć, rysunkiem przez myślenie, a rzeźbą przez siły woli, rzemiosła artystyczne angażują również wszystkie siły duszy: myślenie, uczucia i wolę. Malując dziecko-uczeń-człowiek, rozwija swoją siłę uczuć. Psychologia barwy bardzo wnikliwie bada działanie kolorów na człowieka. Uwzględniając to, Rudolf Steiner zalecił malowanie klas kolorami odpowiednimi do danego roku życia ucznia (danej fazy rozwojowej).
Nauczyciel, malując z uczniami, uwzględnia potrzeby rozwojowe dzieci, podając uczniom motyw, warsztat malarski, format pracy i kompozycję odpowiednie do wieku uwzględniając jednak potrzeby indywidualne dzieci.
Klasa I
Malarstwo bezprzedmiotowe (niefiguratywne) uwrażliwia dziecko na kolor, a zatem pogłębia sferę uczuć, na której buduje się system moralny.
W pierwszej klasie dzieci zauważają różnice nastroju poprzez nasycenie barwy. Bardzo ważnym jest, żeby dzieci uczyły się prawidłowego posługiwania się warsztatem malarskim: moczenie papieru, akwarele, prawidłowe używanie pędzla oraz sprzątanie po pracy. Trwa to od pierwszej do szóstej klasy.
Od pierwszej klasy do klasy dwunastej, na lekcjach malarstwa, uczniowie malują niefiguratynie, z tym, że od drugiej klasy jest kształcony warsztat malarski, który daje dzieciom możliwość obrazowania rzeczywistości zarówno wyobrażeniowej jak i widzianej.
Malarstwo niefiguratywne towarzyszy całemu procesowi kształcenia artystycznego, ale jako wyłączne jest tylko w pierwszej klasie. Od klasy drugiej dzieci doświadczają harmonii barw, kontrastów i obrazują też nastroje. Jeśli wyrażają taką potrzebę, mogą już zaczynać w obrazach przedstawiać treści z lekcji głównej (np. legendy o świętych).
Klasa II
W klasie drugiej jest ważne, żeby pogłębić przeżywanie wzorów osobowych jakie dzieci poznają podczas lekcji głównej (np. św. Marcin, św. Franciszek, św. Mikołaj). Można malować obrazy ilustrujące nastrój towarzyszące tym opowieściom i jeśli dziecko ma potrzebę malowania figuratywnego to trzeba mu na to pozwolić.
Klasa III
Motywem wiodącym w trzeciej klasie jest Stary Testament i Stworzenie Świata.
Jeśli dziecko przeżyje artystycznie Stworzenie Świata, będzie mogło w przyszłości odpowiedzieć sobie na pytania „skąd pochodzę?” i „kim jestem?”.
Klasa IV
W klasie czwartej zwraca się większą uwagę na obrazowanie tematu poprzez malowanie figuratywne. Często tematem obrazów stają się zwierzęta i przygody nordyckich bogów, a także drzewa, proste krajobrazy i niebo.
Klasa V
W klasie piątej dzieci malują rośliny, nastroje i pory roku w motywach pejzażowych.
Klasa VI
W szóstej klasie dzieci malują bardziej figuratywnie. Poznają metodę rysunku szrafowanego. Ważną rolę w tej klasie odgrywa światło i ciemność. Na lekcjach rezygnuje się z szerokiej gamy barw. Dzieci uczą się uzyskiwania różnych tonów szarości z trzech podstawowych kolorów.
Klasa VII
Siódmoklasiści poznają bardzo trudną technikę malowania warstwowego – kolor przenika kolor. Ta technika uczy cierpliwości i delikatności w posługiwaniu się pędzlem. Otwierają się przed uczniami nowe możliwości malarskie.
Klasa VIII
W ostatniej klasie szkoły podstawowej rozwijane są umiejętności malarstwa warstwowego w oparciu o studium natury i światłocienia.