Jakie jest dziecko i dlaczego?
Potrzeby rozwojowe dziecka związane są każdorazowo z określonym wiekiem, w który ono wkracza. Głównym kryterium doboru materiału nauczania są więc potrzeby danej fazy rozwojowej:

0-7 lat to okres przyjmowania świata takiego, jaki jest, chłonięcie wszystkiego, co wokół. Poznawanie odbywa się poprzez naśladowanie, dlatego dobrze jest, gdy Dziecko obcuje wtedy z pięknem zawartym w przedmiotach i ludziach, tak, by mogło wziąć je w siebie. W tym czasie w człowieku prym wiedzie wola, której poddaje się ciało; stąd mnogość gier i zabaw ruchowych w przedszkolach waldorfskich oraz pierwszej klasie szkoły podstawowej. Świat jest dla Dziecka dobry.

7-14 lat to czas, gdy Dziecko potrzebuje autorytetu, od którego będzie się uczyło, szuka również akceptacji i empatii. Dlatego właśnie jest przy nim wtedy nauczyciel-wychowawca, czuwający przez cały okres szkoły podstawowej nad harmonijnym i różnorodnym rozwojem każdego ucznia. Świat postrzega się za pomocą uczuć, dlatego Dziecko potrzebuje ciepła i zrozumienia tego, jakie jest oraz pomocy w kształtowaniu relacji z innymi ludźmi. Świat jest dla Dziecka piękny.

14-21 lat to pora na dojrzewanie, kiedy Dziecko zaczyna interesować się światem bardzo szczegółowo i dociekliwie; zajmująca jest dla uczniów nie tylko dookolna rzeczywistość, ale też oni sami: ich ciała i psychika. Dziecko formułuje powoli własny światopogląd, nad wszystkim się zastanawia, wszystko przemyśliwuje, ze wszystkim próbuje się zmierzyć. Świat jest dla Dziecka prawdziwy.

Wiedza czy umiejętności?
Priorytetem nie jest samo tylko przekazywanie wiedzy. Wiedza i treści nauczania są traktowane jako środek wiodący do celu, jakim jest w pedagogice waldorfskiej wspieranie młodego człowieka w jego własnym rozwoju; nie są celem samym w sobie. Nie umniejsza to w żadnej mierze roli i znaczenia wiedzy, lecz jedynie odpowiednio ja sytuuje w kontekście zadań jakie stawia sobie pedagogika i szkoła waldorfska.

W trakcie nauczania nie stosuje się ocen cyfrowych i nie ma drugoroczności, gdyż nauka nie ma na celu selekcji i rywalizacji. Jedna godna rywalizacja, do której pobudza szkoła i nauczyciel to rywalizacja a raczej współzawodnictwo z samym sobą, wyrastanie ponad to, czym się jest i dążenie do tego, by stać się tym, czym stać się można.

Nie jest kwestią to, czy ktoś jest lepszy od kogoś innego, lecz to czy samemu jest się u szczytu swoich możliwości. Pod koniec roku szkolnego każdy uczeń otrzymuje obszerne świadectwo opisowe z charakterystyką własnego rozwoju, osiągnięć szkolnych, poczynionych postępów w nauce, zauważonych trudności, a także rodzaju zastosowanej pomocy.

Metody pracy w pedagogice waldorfskiej

• Odnoszenie wszystkiego do człowieka;
• Nieustanne uwzględnianie praktycznej strony życia;
• Przekształcanie wszystkiego w obraz;
• Ciągłe ukazywanie piękna w świecie;
• Uwzględnienie rytmu we wszystkich działaniach;
• Wychodzenie od całości do części;
• Wychodzenie od czynu w drodze ku pojmowaniu;
• Chronienie dziecka przed zbyt wczesnym „starzeniem się”.

Sztuka w wychowaniu w szkole waldorfskiej odgrywa zasadniczą rolę.

„Sztuka nie jest czymś w rodzaju luksusowego dodatku do życia, lecz jest nieodzownym warunkiem wszelkiego godnego bycia człowiekiem, czymś co czyni z niego pełną istotę i nadaje ludzkiej cywilizacji sens.” – Rudolf Steiner